عدم تعامل مدیریت شهری با بخش تولید و صنعت

تنظیم سیاست‌های اقتصادی در برنامه‌های اجرایی مدیریت شهری بر اساس استراتژی‌های بلندمدت صنعتی، معدنی و تجاری، توجه و اعتقاد به نقش موثر سازمان‌های توسعه‌ای و استفاده از تجربیات صنعتی و امکانات این سازمان‌ها در توسعه پایتخت و استفاده از نظرات مشورتی آنها در تمام تصمیم‌گیری‌های اقتصادی ضرورتی انکارناپذیر است.
به‌رغم تمام اقدامات سازنده‌ای که شهرداری و شورای شهر تهران برای توسعه و عمران پایتخت داشته، آنچه در سال‌های اخیر کمتر مورد توجه قرار گرفته است، تعامل شورای شهر با سازمان‌های توسعه‌ای و دولتی به‌خصوص در حوزه صنعت، معدن و تجارت و به‌کارگیری تجربیات و امکانات این بخش بوده است. از آنجا که مدیریت شهری به‌خصوص در پایتخت مبنای برنامه‌های خود را بر توسعه شهری و به‌کارگیری تکنولوژی‌های نوین جهانی به منظور تحقق اهداف توسعه‌ای نهاده، نیازمند سرمایه‌گذاری‌های کلان برای تاسیس کارخانه‌هایی در صنایع تبدیلی، بسته‌بندی و بازیافت بوده و می‌تواند بخش بزرگی از این سرمایه‌گذاری را از طریق سازمان‌های توسعه‌ای تامین کند. شناخت رابطه متقابل صنعت و سکونت، بررسي نقش مديريت شهري و نهادهاي غيردولتي در ساماندهي مسائل صنعت و سکونت و ارائه راهکارهاي عملي به منظور کاهش مسائل و آسيب‌هاي صنعت و سکونت نیز از جمله مسائلی است که با وجود بافت فرسوده عظیم تهران و ساخت‌وسازهای غیراستاندارد درشرایط زلزله‌خیز بودن این منطقه، لزوم تعامل سازمان ملی استاندارد ایران در تدوین استانداردهای ساخت‌وساز و مصالح ساختمانی را با مدیریت شهری پایتخت و شورای شهر و نیز نهادهای پیشرو در صنعتی‌سازی ساختمان بیش از پیش ضروری می‌سازد. در دوره‌ای از شرایط اقتصادی کشور که همگان بر ضرورت حرکت به سمت اقتصاد متکی بر تولید، صنعت و معدن به جای نفت سخن می‌رانند توجه و حمایت از تولید ملی در نظام مدیریت شهری که از نام‌گذاری و نمادپردازی در محیط شهر در این حوزه تا هدایت هزینه‌ها، پروژه‌ها و خریدها و نیز راه‌اندازی جهاد خودکفایی و ایجاد تعامل مابین آن و فعالان عرصه صنعت و معدن را شامل می‌شود، می‌تواند مبنای تعامل مدیران شهر و فعالان عرصه تولید قرار گیرد. از طرفی مديران صنعتی همواره نسبت به دخالت‌های شهرداری در حوزه صنعت ومعدن گلایه‌مند بوده و معتقدند که شهرداری‌ها با ورود غیرکارشناسی به این حوزه باعث وارد آمدن ضربات سنگین به تولید از جمله تعطیلی کارخانه‌ها و معادن با سابقه می‌شود.
این گلایه‌مندی‌ها بیش از آنکه مبنای علمی و تخصصی داشته باشد، نشأت گرفته از عدم تعامل مدیریت شهری با بخش تولید و صنعت است و به نظر می‌رسد عدم وجود نماینده‌ای از این بخش در جایگاه تصمیم‌سازی نظام مدیریت شهری سهم ویژه‌ای در فاصله میان تولید و مدیران شهر پدید آورده است.

نظر بدهید: