تاریخچه بتن

از هزاران سال پیش، نیمی از جمعیت کره زمین برای احداث بناهای مورد نیاز خود از مخلوط خاک رس و آب استفاده می کردند. خاک رس چسبندگی مخلوط را تامین می کند.

این مصالح را می توان نیاکان بتن امروزی و روش های ساخت و پرداخت آن دانست. این مصالح ابتدا به صورت قطعات منظم از پیش ساخته شده مورد استفاده قرار گرفتند و سپس به صورت درجا در قالب های تهیه شده به این منظور ریخته شده اند و شکل مطلوب و مورد نظر را به خود گرفتند.

در سال 1756، یک انگلیسی به نام اسمیتم ، با استفاده از آهک آبی (که در زیر آب سفت می شود) و اختلاط آن با خاکستر های آتش فشانی (که اولین بار در ناحیه پوزل در دامنه کوه وزوو یافت شده و به آن پوزلان نام داده اند) ، مخلوطی به دست آورد که مانند سنگ ناحیه پرتلند سخت بود.

در سال 1817 یک فرانسوی به نام ویکا، از طریقی علمی، اصول شیمیایی سیمان ها را مطالعه کرد و قواعدی برای تهیه آن مشخص نمود. این ابداعات علمی نشان داد که از اختلاط سیمان، سنگدانه ها ( شن و ماسه) و آب ماده ای بدست می آید که قابل ریختن در قالب است، سخت می شود و به صورت یک سنگ واقعی مصنوعی در می آید. این مخلوط سفت شده بتن نام گرفت. کاربرد بتن مدتی محدود بود، زیرا هرچند مقاومت فشاری قابل ملاحظه ای داشت ولی مقاومت کششی آن ده تا بیست بار کمتر از مقاومت فشاری و در نتیجه شکننده بود.

در سال 1892، در فرانسه اولین پل های بتن مسلح توسط هنبیک ساخته شد، که یکی در شهر پرپینیان به دهانه 15 متر و دومی در شهر شاتل رو به دهانه 50 متر بود. چند سال بعد، در سال 1900 میلادی، همین شخص اولین ساختمان چند اشکوبه بتن مسلح را در کوچه دانتن در شهر پاریس احداث کرد.