ساخت و ساز بتونی از امپراتوری رم تا کنون، بخش مهمی از اجرای معماری بوده است. بتن در حالت مایع، بسیار نرم و قابل انعطاف است و می تواند به راحتی، در هر فرم قابل تصوری ریخته شود. در تئوری، این خصوصیت، از بتن، متريال ساختمانی بسیار ایده آلی می سازد. در اجرا با این حال، ایجاد اشکال پیچیده از بتن بسیار ناکارآمد و غیرعملی می باشد.

ساخت های متفاوت از بتن، نیازمند قالب هایی ست که با دقت و زحمت بسیار و اغلب با دست ساخته می شوند و بتن های پیش ساخته نیز، اصولا توسط قالب های راست گوشه و معمول، محدود شده اند. بتن به واسطه ی این ساختارهای ارزان و آسان، تنها در چند فرم ساده عرضه می گردد و در بسیاری از موارد، ساختمان های برای تامین نیازهای ساختاری و بهینه سازی اقتصادی، از این فرم های محدود، استفاده می نمایند. چگونه می توان این بهینه سازی در مورد این ریخته گری ها را امکان پذیر نمود؟

این سوالی ست که اتحادیه ی اروپا با حمایت از تیلورکریت به آن پاسخ دهد. در یک تحقیق کنسرسیومی، به مدت چهار سال، تیلورکریت، به عنوان یک فن آوری جدید برای ساخت های بتنی غیراستاندارد به صورت امری عادی را معرفی نموده است. تیلورکریت، ماحصل کار موسسه فن آوری دانمارک همراه با 14 همکار شامل دانشگاه فنی چک، زوریخ ای تی اچ و دانشگاه صنعتی چالمرز می باشد. این پروژه به بررسی انواع فن آوری های ساخت و ساز، همانند قالب بندی های جایگزین و روباتیک پرداخته است.

هدف این پژوهش، بنابر وب سایت تیلورکریت "جایگزین نمودن استفاده از قالب های سنتی و در نتیجه انعطاف پذیری بیشتر در تولید سازه های بتنی منحصربفرد با طراحی های هندسی متفاوت می باشد. از طریق توسعه و استفاده از بتن خود تراکمی با روبات، ارتباطی بین طراحی دیجیتال و ساخت متريال ها و قطعات و در نهایت فرآیند ساخت و ساز در محل ایجاد می گردد."

همکار طرح، سوپرپول در حال حاضر، از نتایج این پژوهش استفاده نموده است. سازه ی تندیس گون عظیم این گروه، از صفحه های بتنی تشکیل شده است که قبل از اجزا به صورت روباتیک خمیده شده اند. این سازه ی بتنی منحصر بفرد، با طول 23 متر و ارتفاع 6 متر، تنها در بیشترین حالت خود، 25 سانتی متر ضخامت دارد.