یک مجموعه ورزشی میان رشته ای در مرکز منطقه ی قدیمی کریک در دبی واقع شده است. این طرح با تمام ساختمان ها و امکانات ورزشی که برای جمعیت زیادی مناسب است، مطابقت دارد. این زمین های بازی و ساختمان ها با هم یکی شده، و در یک گزاره ی برنامه ریزی شده سازمان دهی متعارف امکانات ورزشی را بازتبیین کرده است. مفاهیم آستانه بین درون و برون از طریق یک مجموعه مدل های دیجیتال/آنالوگ که به فهم دیالوگ فضایی مابین دو حوزه کمک می کند، بررسی شده است.

هندسه ی مجموعه و انرژی خورشیدی یک موضوع همه جانبه در این پروژه است. و به تولید فضاهای میان بافتی و اتصال آنها به عرصه های متفاوت بازی و ساختمان های مسابقه با ارائه ی یک سرپناه از وضعیت های سخت اقلیمی شدید دبی کمک می کند. توسعه ی این آستانه ها با تولید ریخت شناسی مناسب و پاسخ به حرکت خورشید ممکن شده است. از طریق مطالعات خورشیدی یک فهم ضروری از سایه های پروژه به تولید امکان توسعه ی گرمایی درون و پیرامون گزاره های معمارانه کمک می کند.

متعاقباً مورفولوژی ها در الگوسازی مجموعه موضوعیت یافته، و از طراحی های اسلامی مشربیه الهام گرفته اند. با ابزارهای مدرن ما می توانیم تحلیل بهره وری سیستم های ابتدایی و ساده ی تاریخی را آغاز کنیم. در این راستا معماران یک طرح پایدار را به دنبال یادگیری بیشتر از معماری بومی با رویکرد تطبیق این روش های ثابت در زمان معاصر بازبینی می کنند. مشربیه یک صفحه نمایش سایه دار مزین، از معماری سنتی ایرانی و عربی می باشد. که در ابتدا برای فضای خصوصی در نظر گرفته شده است.

از این رو چشم اندازهایی در سطح خیابان در حالی که نهان باقی می مانند، ارائه می شوند. و هم چنین صفحات نمایشی ارزش مازاد زیباشناسانه، سازگار با محیط را در مقابل حفاظت قابل توجه از تابش خورشیدی ارائه می دهند. در حالی که ورود هوای خنک به سطح خیابان را ممکن می کند. طرح های مشبک کاری تزئین شده با گشودگی های متفاوت در کمک به کنترل گرمایی فضاهای داخلی ترکیب شده اند. به دنبال چگونگی خواص محیطی مانند سایه اندازی و بهره وری خورشیدی تأثیر آسایش گرمایی کاهش می یابد. تکنیک های دیجیتال مدرن در تحلیل و شبیه سازی شاخصه های مشربیه در دبی استفاده شدند.

نرم افزار طراحی محیطی ، تکنیک های و مدل های آنالوگ در کمک به فهم محدودیت ها و پتانسیلی در باز تفسیر مشربیه در یک بافت معاصر به کار رفته اند. هندسه های جدید در بالا بردن و بهینه سازی سازماندهی فضا و آسایش و از بین بردن مرزها بین فضای داخلی و خارجی نمود یافته اند. این الگو سازی متفاوت درون سایبان ملهم از مشربیه باستانی بهینه شده بر طبق بهره وری خورشیدی در دوره های زمانی خاص و با جهت گیری آسایش گرمایی محیطی از طریق استفاده از طراحی اجرا محور و غیر قطعی می باشد. که متعاقباً ریخت شناشی توپولوژیک را تولید می کند. بهینه سازی با هندسه های نوین و کمک به تولید یک ترکیب جدید از فضا به یک ادغام بیشتر همگن ساختمان در درون منظر آن منجر می شود. که متعاقباً امکانات را برای طراحی جدید و قدیم و به چالش کشیدن مسیری که ما محیط ساختمان را درک می کنیم، می گشاید.